یهودیت بخش سوم

کوروش در 538 قبل از میلاد بابل را فتح کرد و اجازة بازگشت قوم یهود به اورشلیم و ساخت معبد را صادر کرد. پس از بازگشت آنان به اورشلیم میان یهودیان اختلاف افتاد و همین امر موجب تعطیلی ساخت معبد شد. پس از سال ها اردشیر پادشاه ایران نحمیا (رهبر سیاسی) را به همراه عزرای کاتب (رهبر دینی) فرستاد تا معبد را بسازند. آنان حکومت کاهنان (حکومت رهبران دینی یهود) را بر پایة شریعت موسوی بنا کردند. با تأسیس حکومت کاهنان اجرای مراسم دینی آغاز شد. [1]

ازحوادث مهم این دوره:

• تدوین نهایی متون مقدس یهودی

• تشکیل "انجمن کبیر" یا "سنهدرین" توسط عزرا و نحمیا بود.

• در این دوره دو عنصر "قوم" و "سرزمین" اهمیت یافت و ارض موعود مختص یهودیان اعلام شد. و حتی ازدواج با غیر یهود برای ماندن در ارض موعود حرام اعلام شد.

در 322ق.م امپراتوری یونان به فرماندهی اسکندر مقدونی جای امپراتوری ایران را گرفت.

بعد از او بطلمیوسیها 100 سال بر یهودیان حکومت کردند که در همین زمان ترجمه سبعینیه اتفاق افتاد. پس از صد سال، سلوکی های سوریه، اورشلیم را از دست بطالسه مصر بیرون کشیدند و جزء قلمرو خود کردند. آنان به آزار و اذیت یهودیان پرداختند و معبد را غارت کردند. سرانجام در قیامی به نام "مکابیان"، یهودیان توانستند به کمک یهودا مکّابی، لشگر شام را شکست دهند و در 165 ق.م اورشلیم و معبد را از نجاسات پاک کنند و حکومت مکابیان را بنا کنند.

وجود تفاسیر مختلف از سوی فریسیان (رهبران دینی) و رشد فرهنگ هلنیزم به ویژه در میان صدوقیان (مالکان هیکل)، باعث نزاع های فرقه سای در میان یهودیان شد. با تشدید اختلاف، یوحنا هیرکانوس حاکم مکابی که از قدرت فریسیان هراس داشت، طرفدار صدوقیان شد و همین امر موجب قیام فریسیان و پیروان آنان شد.

سرانجام برای حل مشکل، از حاکم رومی شام (که به جای یونانیان قدرت گرفته بودند) برای داوری دعوت کردند. او نیز از ضعف یهودیان استفاده کرد و به جای داوری در سال 63 ق.م به یهودا لشکر کشید و حکومت مکابیان را از بین برد و بدین ترتیب کشور یهودا تابع امپراتوری روم شد.

در این دوره باردیگر اندیشة مسیحا و ظهور منجی رونق یافت. همزمان عیسی بن مریم علیهما السلام به عنوان مسیحا ظهور کرد، اما چون مخالف اندیشة صدوقیان و فریسیان بود و پیروز هم نشد، مورد حمایت یهود قرار نگرفت.

اهانت حاکم رومی به یهوه و معبد، و غارت اموال معبد موجب نزاع و شورش های عمومی شد. سرانجام در سال 66 میلادی و در اواخر سلطنت نرون (قیصر روم) تمام یهودیان علیه رومیان متحد شدند و جنگی بزرگ درگرفت. پس از مرگ نرون، وسپاسین قیصر روم شد. او پسرش تیتوس رومی را مأمور ادامة جنگ با یهودیان کرد. او در 70 میلادی پس از یک ماه محاصره، وارد اورشلیم شد. شهر را سوزاند و معبد سلیمان را ویران کرد. پس از این واقعه، یهودیان در سراسر جهان پراکنده شدند.

____________________________________________

1. طاهری آکردی ،محمدحسین ،یهودیت ،جامعةالمصطفی ،1390 ، صفحه 62